Światowy Dzień Choroby Alzheimera
Według Polskiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera otępienie występuje u około 20% ludzi w wieku powyżej 80 roku życia, co oznacza, że 80% osób nie ma otępienia w tym wieku. Szacuje się, że w Polsce otępienie dotyczy ok. 400 tysięcy osób, a ponad połowa z nich ma chorobę Alzheimera. Tylko około 10% ma postawioną diagnozę lekarską.
W sopockim Domu Pomocy Społecznej stosuje się różne formy aktywizacji dla osób z demencją. Jedną z nich jest reminiscencja.
Reminiscencja to terapia przez wspominanie najbardziej znaczących doświadczeń osobistych, szczególnie przez osoby w późnym okresie dorosłości.
Do reminiscencji wykorzystujemy stare fotografie, sprzęty np. kuchenne tj. czajnik do herbaty, serwis kawowy czy chusteczka haftowana – opowiada Magdalena Poraj-Górska, terapeutka zajęciowa w sopockim DPS. – To są tylko pomoce do przypominania, w rezultacie chodzi o to, aby tak poprowadzić rozmowę, by seniorzy przypomnieli sobie, kiedy używali tego sprzętu, w jakich okolicznościach. Jedno pytanie i odpowiedź ciągnie za sobą następne. Każdy ma zupełnie inne wspomnienia, ale niektóre się nakładają. Jeśli mówimy o Bożym Narodzeniu to seniorzy mają wiele wspólnych przeżyć, wszyscy pamiętają jedną szynkę krakowską w puszce, bo wszyscy stali po nią w kolejce. Jeśli chodzi o stronę terapeutyczną musimy uważać, aby wspomnienia były zawsze przyjemnie. Jeśli trafiamy na smutny grunt musimy się z niego szybko wycofać.
Celem terapii jest zwiększenie poczucia własnej wartości seniora w wyniku przeglądu jego dobrych, radosnych momentów z przeszłości.
Spotkania reminiscencji stanowią bogate źródło wspomnień, których opowiadanie może umilić czas. Osoby starsze w naturalny sposób i często z wielką przyjemnością powracają do wspomnień. Terapia reminiscencyjna jest również okazją do spotkania z drugą osobą, daje możliwość zaistnienia każdemu.
Seniorzy najczęściej wspominają dom rodzinny, ale też czasy swojej młodości, miejsca w których mieszkali, stare przyjaźnie, relacje – wymienia Poraj-Górska. – Najważniejsze w terapii dla seniorów jest jednak to, że mogą się wypowiedzieć w gronie publicznym. To, co przeżyli, jest dla nich ważne, ale ważniejsze, że inni ich słuchają. Starają się więc mówić o rzeczach fajnych, przyjemnych, śmiesznych, chcą rozbawić towarzystwo. W reminiscencji istotna jest wielkość grupy i to, że jako terapeuta zwracam się do ludzi imiennie: pani Tereso, panie Henryku. Seniorzy rzadko mają okazję słyszeć swoje imię.
Dzięki spotkaniom podczas terapii reminiscencyjnej seniorzy zaczynają tworzyć grupę, scalają się w jeden zespół co daje im niewątpliwie poczucie przynależności do otoczenia, społeczności, z którą tworzą wspólną rzeczywistość i nowe przeżycia.
Po raz kolejny przeżywają swoje wspomnienia i w danym momencie, gdy o tym mówią, tworzą grupę z którą mogą się podzielić wspomnieniami – opowiada terapeutka. – To jest ten moment w którym są w innej rzeczywistości. Jedno wspomnienie pobudza następne, a gdy jest pozytywne – działa tez dobrze na osoby obok. Prowadząc w naszej placówce tę formę terapii chcemy udowodnić, że ma ona wpływ na pozytywny wzrost samooceny i daje szeroko rozumianą satysfakcję życiową osobom starszym.
Ładna pogoda zachęciła seniorów do ćwiczeń na świeżym powietrzu.
Siłownia zewnętrzna przy Domu Pomocy Społecznej przy ulicy Mickiewicza dostępna jest dla wszystkich.
Występy grup seniorskich i wymiana doświadczeń. Oto cel spotkania w Skarszewach, na którym nie zabrakło przedstawicieli władz Sopotu.
Uroczystość, która odbyła się w zamku joannitów w Skarszewach, otworzył burmistrz gminy Jacek Pauli, opowiadając o historii miasta.
Żyję Skarszewami i kocham to miejsce, tę wielką spuściznę, bogactwo naszej historii – mówił. – Pasję tę wzbudził we mnie mój były nauczyciel historii, ale również mój ojciec, który napisał książkę o 800leciu Skarszew. Zawsze się u nas o tej historii mówiło, zresztą każdy mieszkaniec Skarszew ze względu na pasjonujące elementy tego miasta w jakimś stopniu jest historykiem amatorem i o wielu rzeczach wie. Uważam, że to miejsce jest naprawdę unikatowe na naszej mapie.
Podczas wydarzenia nie zabrakło występów tanecznych zespołu „Wiecznie młodzi” oraz popisów wokalnych grupy Fisolki” – seniorek z zajęć muzykoterapii „Banku Czasu” w Tczewie oraz Skarszewskiego Towarzystwa Śpiewaczego.
Program umilał czas przeznaczony na zacieśnianie relacji partnerskich władz Sopotu i Skarszew.
Zdaniem Wojciecha Zemły, sekretarza Miasta Sopotu, spotkania tego typu to dobra okazja do wymiany doświadczeń.
Podstawą każdego przedsięwzięcia jest człowiek, a pomoc społeczna wiąże się bezpośrednio z człowiekiem, jego kondycją i potrzebami – powiedział Wojciech Zemła. – W tym zakresie z pewnością niezbędna jest wrażliwość i pewien pomysł na to, co można zrobić. Przyjechaliśmy tu dziś, aby zapoznać się z dorobkiem Skarszew, ponieważ jest to dobry czas i miejsce na to aby wymienić się doświadczeniami. Jestem pod wrażeniem występów seniorskich, po których widać było, że wynikają z prawdziwej pasji. To cieszy.
To kolejne nasze wspólne przedsięwzięcie które możemy obserwować – dodał Jacek Pauli. – To wspaniałe, że seniorzy ze Skarszew i z Sopotu mogą ze sobą współpracować, wymieniać poglądy, opowiadać o swoim życiu codziennym. Taka wymiana to też fantastyczna sprawa dla osób zajmujących się zawodowo pracą z seniorami. Mogą porównać doświadczenia, zobaczyć, jak to wygląda na nieco mniejszym organizmie jakim są Skarszewy, a jak prezentuje się w dużej aglomeracji. Dla nas to także wielka radość, że mogło do nas przyjechać tylu fantastycznych seniorów. Nawiązaliśmy ciekawe relacje, czuć dobre fluidy i dobre emocje.
Efektem współpracy Sopotu i Skarszew jest także nieodpłatny punkt użyczania sprzętu rehabilitacyjnego dla sopocian. Sprzęt wykorzystywany jest m.in. w sopockim DPS.
Gmina Skarszewy zwróciła się do nas z pytaniem, czy potrzebujemy dla miasta Sopotu sprzętu rehabilitacyjnego – mówi Marlena Waruszewska-Jewsienia pełnomocnik prezydenta miasta Sopotu ds. osób niepełnosprawnych i przeciwdziałaniu bezrobociu. – Podjęliśmy ten temat i tak nawiązała się nasza współpraca. Dzięki temu funkcjonuje u nas nieodpłatny punkt użyczenia sprzętu rehabilitacyjnego przy udziale dyrektor GOPS-u Moniki Stolińskiej i Krystyny Potrac, dyrektorki Dziennego Domu Pobytu „Senior-WIGOR” w Skarszewach. Do wypożyczenia są chodziki, wózki, toalety nasadzane, czy stoliki przyłóżkowe. Wypożyczamy je sopocianom na czas rehabilitacji.
Sopot i Skarszewy współpracują ze sobą od lat.
Korzystamy z dobrych praktyk, wymieniamy się doświadczeniami – opowiada Monika Stolińska – dyrektor Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Skarszewach. – Możemy czerpać z rozwiązań wprowadzanych przez miasto, a Sopot może podglądać, jak odbywa się to gminnie, jak radzimy sobie w lokalnych społecznościach, jak wyglądają więzi wśród mieszkańców naszego Dziennego Domu Pobytu. Pewnie są to trochę inne doświadczenia, niż w dużym mieście, gdzie ta anonimowość jest większa; u nas wszyscy się znają. Cieszymy się, że udało się także wspomóc Sopot naszymi kontaktami w kwestii dostawy sprzętu rehabilitacyjnego. Udało się podzielić tym kontaktem i możliwością korzystania ze sprzętu przez sopocian, gdzie seniorów jest dużo. Sopot jest miastem ludzi starszych, więc i te potrzeby są liczne. Wymieniamy się też na płaszczyźnie zawodowej, merytorycznej, w kwestii polityki społecznej czy programów rządowych związanych z pomocą społeczną. To są wartości dodane z których czerpiemy właściwie każdego dnia.
Punkt nieodpłatnego użyczania sprzętu dla niepełnosprawnych mieszkańców Sopotu działa od kwietnia 2019 roku. Sprzęt pochodzi od prywatnego darczyńcy z Niemiec, a prowadzenie zadania przekazane zostało Polskiemu Komitetowi Pomocy Społecznej.
W sprawie wypożyczenia kontaktować się można pod nr tel. 570 356 992.
Spotkanie przedstawicieli władz Sopotu i Skarszew odbyło się w poniedziałek 9 września w Skarszewach.
Rysunek graficzny, malarstwo i poezja. To dziedziny w których specjalizuje się uczestniczka Dziennego Domu Pobytu w Sopocie. Wystawę jej prac będziemy mogli oglądać od 16 września w Domu Sąsiedzkim „Koc i książka”.
Dorota Maria Rudnicka, pseudonim „Sylwia”, przygodę ze sztuką rozpoczęła w szkole średniej. Najpierw chodziła na prywatne lekcje rysunku i malarstwa, w rezultacie skończyła licencjat na ASP o specjalności „Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych”.Także teraz, po latach,kontynuuje swoją pasję. Już niebawem będziemy mogli obejrzeć jej prace, a także posłuchać kilku wierszy które autorka do tej pory wydała w dwóch tomikach.
Na wystawie poruszę kwestię kobiecości – opowiada Dorota Maria Rudnicka. – Będzie też trochę pejzażu, trochę martwej natury i architektury. Tematem dodatkowym będą kwiaty. Pokażę się z każdej strony. Nie zabraknie abstrakcji, starych prac z lat 90.tych, do tej pory traktowanych trochę po macoszemu. Oprawiłam je i przywróciłam do życia.
Dorota Maria Rudnicka przeczyta też kilka swoich wierszy.
Pisanie, tak jak rysunek i malarstwo, przez lata traktowałam jak terapię, więc będzie dość osobiście – zapowiada artystka. – To sposób na moje wyjście do życia, do ludzi, do świata. Każdy etap życia ma swoją formę wyrazu, ponieważ poezja i sztuka są dla mnie formą, którą probowałam wyrażać siebie. Poezja była pomostem pomiędzy mną, a światem, próbą odnalezieniem się w nim. Obydwa tomiki wydał mi pan Jacek Spica ze Środowiskowego Domu Pomocy, w ten sposób pomógł mi zamknąć pewien etap życia.
„Sylwia”, jak sama o sobie mówi, buduje teraz życie od fundamentów.
Kiedyś byłam zagubiona, ale już do tego nie wracam – opowiada. – Tą wystawą chciałabym zamknąć trudny dla mnie okres. Wszystko, co było ciężkie, zakręty życiowe. Budziłam się w nocy, pełna niepokoju, smarowałam farbą grubo po płótnie, nawet nie pędzlem, ale szpachelką. To mnie ratowało żeby przetrwać do rana. Zbyt wiele życia przeżyłam w samotności. W pierwszym tomiku – „Przedproże” – rozliczam się z szaleństwem, w drugim „Ciernista strona ciszy” pokazuje obłęd i granice samotności, gdzie człowiek cudem tę samotność znosi. Jednak – zaznaczam, tomik kończy się optymistycznie. I taki rozdział zaczynam w życiu, optymistyczny, dlatego wystawa będzie miała moje osobiste motto przewodnie: „Pojednanie ze sobą, ze światem, z Bogiem”.
Wystawę Doroty Rudnickiej będzie można oglądać w DS Koc i książka od 16 września do 25 października. Będzie kameralnie, ze stolikiem, z kanapą, w domowym klimacie. A tymczasem pani Dorota trenuje życie w Dziennym Domu Pomocy.
Ćwiczę pewne cechy, których mi brakuje, ponieważ tu toczy się takie życie, które dla mnie w tym momencie okazało się najlepsze. To, co jest słabością w świecie zewnętrznym, tu jest silą: empatia, wrażliwość, taktowność, uśmiech. Ja tu nad sobą pracuję. Chce zacząć liczyć się ze sobą, a nie rozmieniać dla innych na drobne – podsumowuje malarka.
Pomaga stymulować pamięć osób starszych oraz przeciwdziała ich wykluczeniu cyfrowemu. W sprawie programu „Forget me not” w sopockim Domu Pomocy Społecznej spotkali się przedstawiciele Francji, Niemiec, Cypru, Wielkiej Brytanii, Grecji i Polski, aby porozmawiać o tej internetowej platformie.
Paul Harrison razem z Viktorem Mason’em na polu zawodowym spotkali się w firmie EdEUcation. Nad projektem „Forget me not” pracują od listopada 2017 roku.
Celem naszych prac było stworzenie pewnego modelu, a także materiału używanego przez różne grupy zawodowe – opowiada Paul Harrison koordynator „Forget me not”. – Stworzyliśmy dwie rzeczy: zbudowaliśmy platformę cyfrową oraz materiały szkoleniowe, zarówno dla profesjonalistów z domów pomocy, jak i dla opiekunów nieformalnych. Przez ostatnie miesiące testowaliśmy nasze osiągnięcia, a spotkaliśmy się w sopockim DPS, żeby podzielić się wnioskami. Zadaliśmy sobie pytanie: co możemy teraz zrobić, aby projekt dotarł do jak największej liczy odbiorców, aby go zareklamować i rozpowszechnić.
Projekt „Forget me not” (Nie zapomnij mnie) finansowany jest ze środków UE i dostępny za darmo dla każdego zainteresowanego. Celem projektu jest wzmocnienie więzi międzypokoleniowych, a także wsparcie opiekunów osób z początkami demencji. Platforma wykorzystuje pomysł Memory Box, stosowany w terapii reminiscencyjnej, jednak w nowej, multimedialnej formie gromadzącej wspomnienia. Strona www.forgetmenotdigital.com przybliża także wiedzę o chorobie Alzheimera czy demencji. Działa od ponad roku i dostępna jest w pięciu językach: angielskim, niemieckim, francuskim, polskim i greckim. A wszystko zaczęło się od osobistych doświadczeń.
Moja teściowa miała demencję – wspomina Paul Harrison. – Odwiedzaliśmy ją regularnie, ale trudno nam było nawiązać rozmowę, znaleźć wspólne tematy do konwersacji. Braliśmy wtedy iPada czy laptopa i pokazywaliśmy jej zdjęcia. Byliśmy też świadomi, że w domu w którym mieszka, używa się do terapii tego fizycznego pudełka pamięci (Memory Box), wpadliśmy więc na pomysł połączenia go z technologią, z procesem wspierania pamięci, z potrzebą. I tak narodził się projekt.
Partnerzy poznali się przy okazji innych projektów europejskich.
Francuzi to przedstawiciele stowarzyszenia, które jednoczy w sobie inne organizacje poświęcone problemom w rodzinie, demencji czy niedostosowaniu społecznemu – opowiada Viktor Mason, koordynator prac nad platformą. – Nasz niemiecki partner jest specjalistą w szkoleniach opiekunów osób starszych. Poznaliśmy się dzięki bazie informacji o instytucjach mających wspólne zainteresowania. To pokazuje, że w Europie, w różnych krajach istnieją instytucje dążące do podobnych celów, mające podobne potrzeby.
„Forget me not” pozwala użytkownikom na stworzenie cyfrowego pudełka pamięci używanego w terapii reminiscencyjnej. Opiekun, przyjaciel lub krewny osoby cierpiącej na demencję może przesłać zdjęcia, filmy wideo, komentarze i nagrania do bezpiecznego portfolio, które jest następnie wykorzystywane jako źródło rozmowy i podstawa do kojącej terapii dla osoby cierpiącej na demencję.
Do współpracy przy tworzeniu portfolio dla osób cierpiących na demencję można zaprosić członków rodziny, przyjaciół lub wyznaczonych opiekunów. Wszystko poprzez dodanie treści i stworzenie większej ilości wspomnień, które będą im przypominać życie przed chorobą. Pomogą w tym zdjęcia, filmiki oraz wpisy upamiętniające ważne wydarzenia.
Zaletą namacalnego pudelka pamięci jest dotykowa strona wspomnień – wyjaśnia Viktor. – Ale nie można do tego pudełka włożyć miejsc, ulic, domów, filmów. Również to digitalne pudełko dostępne jest wszędzie, w każdym zakątku świata. Nie trzeba go wozić, a platforma umożliwia obejrzenie go w dowolnym miejscu. Ciekawe jest też to, że na platformie może być wielu autorów. To ważne w dzisiejszych czasach, gdy rodziny są rozdzielone pracując w różnych miejscach, czasem świata. Tymczasem każdy może coś do tego pudełka od siebie włożyć, przesłać multimedialny plik, a w nim np. zaśpiewać piosenkę na urodziny. Takie wspomnienie zostaje w profilu danej osoby i można do niego wracać.
Wspomnienia mogą być dodane na dwa sposoby: przez posiadacza konta własnych wspomnień osobiście lub przy bezpośrednim wsparciu opiekuna, gdy posiadacz konta jest obecny lub przez zaproszenie przez posiadacza konta jednego lub więcej współautorów do dodawania wspomnień w jego imieniu. Wydarzenia podzielone są na lata, wydarzenia z życia jak urodziny, śluby, rocznice, uroczystości, urodziny, a także spędzone wakacje, upamiętnione zwierzęta czy aktywności.
Viktor żałuje, że narzędzie nie istniało, gdy na demencję zachorowała jego babcia.
Wtedy była okazja do eksplorowania historii rodzinnych i zadawania pytań, teraz już tej okazji nie ma – wspomina Viktor Mason.
Dla Tiny Gusinde, z WBS training z Niemiec, jako dyrektorki szkoły szkolącej profesjonalnych opiekunów, „Forget me not” to narzędzie które może rozpowszechniać wśród swoich uczniów.
A oni, mogą to robić w rodzinach i w miejscach w których pracują – dodaje Tina. – To dla nas i dla nich bardzo ważne.
Zdaniem Christine Granet, koordynatorki projektu ze strony Francji, projekt zbliża do siebie pokolenia. Pokazuje, jak budować więzi.
Dla Emmanuelle Merveille z Francji, projekt to świetna okazja aby poznać terapię reminiscencyjną oraz pracować w sposób niefarmakologiczny, czyli niezwiązany z lekami.
„Forget me not” może wpływać na samopoczucie osoby chorej, wnieść coś nowego w jej życie – uważa Emmanuelle. – Może też wprowadzić zmiany w metodach pracy profesjonalnych opiekunów. Pozwala na włączenie ludzi młodych w życie ludzi starych, wymieniać się doświadczeniami. To wspaniałe narzędzie.
Rodzi się jednak pytanie: jak sprawdza się platforma przy takiej konkurencji jak Facebook? Skoro mamy Facebooka, czy potrzebny nam „Forget me not”?
Platforma jest przyjaźniejsza w sensie wizualnym, prosta, stworzona w pewnej jasności przekazu, co ważne przy demencji – wyjaśnia Paul, a Agnieszka Cysewska, ekspertka w projekcie, dodaje: – Facebook powstał po to, abyśmy się odnajdywali, pracowali w zaprzyjaźnionych grupach, przedstawiali swoje idee na szerokim polu. Platforma „Forget me not” powstała wyłącznie po to, aby terapeutycznie pracować z osobami chorymi na demencję. Cel jest zupełnie inny. I na Facebooku i na platformie możemy mieć przyjaciół i komunikować się z nimi, ale jednak „Forget me not” jest skupiony na pracy terapeutycznej, co nie wklucza innych zastosowań .
Według Paula ważne jest też to, że platforma dedykowana jest chorobie Alzheimera i znajdziemy na niej przydatne informacje o chorobie. Są też na niej materiały szkoleniowe napisane w prosty i zrozumiały dla każdego sposób.
Kiedy moja teściowa zachorowała tego mi właśnie zabrakło: wiedzy – wspomina Paul. – Z mojego doświadczenia wynika, że materiały muszą być przejrzyste dla każdego zainteresowanego, od ogólnego wyjaśnienia pojęcia demencji, po terapię reminiscencyjną i konkretne info, jak używać platformy. Jesteśmy dumni z tego, co udało nam się stworzyć. To było cudowne doświadczenie, doskonały zespół i jestem szczęśliwy, że dotrwaliśmy do końca.
Platforma „Forget me not” jest dostępna pod adresem: www.forgetmenotdigital.com
Za nami III „Marsz na orientację” DPS województwa pomorskiego. W Szpęgawsku spotkało się 14 Domów Pomocy Społecznej, by pokonać sześciokilometrową trasę i zdobyć nagrody.
Środa 28 sierpnia 2019 roku, Szpęgawsk, godzina 10:00. Rejestrujemy się na punkcie startowym i odbieramy pakiet z mapą. Sopocki DPS reprezentuje trójka uczestniczek Dziennego Domu Pobytu: Dorota, Krystyna i Sabina. Towarzyszy im kierowniczka DDP Barbara i fotograf wolontariusz DPS – Andrzej.
O godz. 10:45 następuje prezentacja drużyn. Dumnie trzymamy tabliczkę z napisem sopockiego DPS. Jesteśmy gotowi do rywalizacji!
O 11:40 wybija nasza godzina startu. Wyruszamy do lasu. Ahoj przygodo!
Barbara Grabiak, kierowniczka DDP w Sopocie zaprasza do udziału w grze.
Przed uczestniczkami tajemnicza brama do lasu. Zastanawiamy się, co czeka dalej..?
Dalej jest pierwszy punkt z zadaniami. Pierwsze polega na ułożeniu herbu Kociewia, drugie – na zagraniu na starych kociewskich instrumentach muzycznych. Pani Sabina gra na burczybasie, pani Krystyna próbuje wydobyć dźwięki z diabelskich skrzypiec. Panie zagrały przebój disco polo „Jesteś szalona”.
Drugi punkt to pytania z zakresu geografii i fauny i flory. Trzeba odpowiedzieć na pytanie, jakie miasto leży najbliżej Szpęgawska oraz jaki wąż najczęściej żyje w polskim lesie. Chodziło oczywiście o Starogard Gdański oraz o zaskrońca.
Idąc do trzeciego punktu podziwiamy okoliczne widoki. Piękny las, hubę na drzewie, jezioro skrzące się w oddali.
W następnym punkcie czekają na nas policjantki. Odpowiadamy na pytania: jak nazywa się policja pilnująca porządku na drodze? Jak się nazywa droga po której chodzą piesi?
W drodze do czwartego punktu spotykamy prawdziwego psa ogrodnika.
A w czwartym punkcie czeka na nas ratownik medyczny. Padają pytania o to, co to jest szpitalny oddział ratunkowy oraz jak tamuje się krwotok. Seniorki szybko odpowiadają na pytania, po czym wdają się w długą dyskusję na temat stanu polskiej służby zdrowia.
W drodze powrotnej czujemy już zmęczenie. Grupa rozbija się bo tez i tempo dy ma inne. Upał jak na pustyni, piaszczysta drogi potęguje to wrażenie.
W ostatnim punkcie czekają na nas strażacy. Pytania są podstępne: co strażacy wożą w zbiorniku wozu gaśniczego? Trociny, piasek czy wodę? Drugie pytanie zagina nawet najwytrawniejszych znawców pożarnictwa. Jakie sygnały wyświetla auto straży pożarnej? Czerwone czy niebieskie?
Tracimy jeden punkt za kolory świateł, ale na koniec robimy sobie pożegnalne zdjęcie ze strażakami. Nie jesteśmy przecież obrażalscy, a to w końcu zabawa.
Pod koniec zliczamy punkty. Czy aby na pewno wszystko zostało właściwie zsumowane?
W rezultacie w rywalizacji zajmujemy 8 miejsce. Zabawa była przednia. Mamy nadzieję, że wrócimy tu za rok. Do zobaczenia!
Sopocki Dom Pomocy Społecznej obchodzi Rok Moniuszkowski.
Mieszkańcy Domu wysłuchali drugiej części koncertu poświęconego twórczości Stanisława Moniuszki.
Koncert w wykonaniu Mai Jaryczewskiej (pianino) i Weroniki Marii Czulak (wiolonczela) zawierał m.in. takie utwory kompozytora, jak: „Panie, gdy serce drży”, Pieśń pokutna”, „O matko moja”, czy „Na skrzydłach pieśni”.
Druga część koncertu odbyła się 21 sierpnia 2019 roku o godz. 11 w Domu Pomocy Społecznej w Sopocie.
Pierwszej części koncertu mieszkańcy sopockiego DPS mieli okazję wysłuchać 7 sierpnia br.
Spotkanie z policją oraz pracownikami MOPS odbyło się w sopockim Domu Pomocy Społecznej. Rozmawiali z seniorami o unikaniu zagrożeń, informowano jak nie paść ofiarą oszustwa „na policjanta” i „na wnuczka”; wyjaśnili także zasady bezpieczeństwa, przede wszystkim w kontaktach z obcymi i w ruchu drogowym.
Statystyki nie kłamią. Tylko w 2018 roku sopoccy policjanci wszczęli 12 postępowań w sprawie dokonanych oszustw „na policjanta”. Z danych wynika, że częściej od mężczyzn oszukiwane są kobiety. Na skalę wpływ ma także wiek; im starszy senior, tym łatwiej jest go skrzywdzić.
W ubiegłym roku liczba informacji telefonicznych do dyżurnego KMP Sopot o dokonanych i usiłowanych zdarzeniach oszustwa „na policjanta” lub „na wnuczka” wynosi 188 – wyjaśniała asp. Lucyna Rekowska, rzecznik prasowy KMP w Sopocie. – Tylko w grudniu 2018 roku miały miejsce 43 przypadki takich przestępstw. W przeciągu roku sopoccy seniorzy przekazali sprawcom oszustw łącznie ponad pół miliona złotych.
Na spotkaniu policjanci poruszyli także tematykę ruchu drogowego. Sopoccy seniorzy najbardziej zainteresowani byli tym, jak poruszać się ulicą, gdy nie ma chodnika. Przypomniano im podstawowe zasady oraz przedstawiono niewłaściwe zachowania pieszych na drodze.
To m.in. nieostrożne wejście na jezdnię przed nadjeżdżający pojazd, przekraczanie jezdni w miejscu niedozwolonym, wychodzenie zza pojazdu, czy przechodzenie na czerwonym świetle – wyliczał asp. szt. Dariusz Bzymek, Naczelnik Wydziału Ruchu Drogowego KMP w Sopocie. – Niewłaściwe jest też zwalnianie kroku bądź zatrzymywanie się bez uzasadnionej potrzeby podczas przechodzenia przez jezdnię lub torowisko. Musimy mieć także ograniczone zaufanie nie tylko do siebie, ale i do innych uczestników ruchu.
Podstawowa rada policjantów dla pieszych to dostosowanie uwagi do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze. Stróże prawa zalecili też noszenie odblasków, szczególnie jesienią i zimą oraz po zmroku.
Porad udzielił również pracownik MOPS Wojmir Strzałkowski. Opowiedział o przemocy domowej i procedurze „Niebieskiej Karty”.
Przemoc domowa jest ścigana przez prawo z art. 207 KK – mówił Wojmir Strzałkowski. – Może być fizyczna i psychiczna. Najczęściej osobami doznającymi przemocy są osoby starsze oraz kobiety; dotyczy ich ponad 90 proc. Kart. Przemoc możemy zgłosić dzwoniąc na nr 112, do MOPS-u, lekarzowi, czy pod nr tel. 58 550 14 14 do Punktu Interwencji Kryzysowej.
Małgorzata Chrzanowska, psycholog, w MOPS zajmuje się osobami starszymi. Codziennie uczula ich na niebezpieczne sytuacje.
Chodzę do osób starszych do ich domów, jeśli sobie tego życzą – mówiła psycholog. – Gdy dzwonię domofonem większość pyta się szczegółowo zanim mnie wpuści, kim jestem. Zachęcam do takiej czujności w trosce o własne bezpieczeństwo. Zdarza się, że oszuści mówią, że są pracownikami MOPS, poźniej dostają się do mieszkania i okradają je. Uczulam na takie sytuacje. Nadmiar ostrożności jest lepszy, niż wpuszczanie obcych do domu.
Małgorzata Chrzanowska opowiedziała też o „Pudełku życia”, które każdy senior powinien mieć w swoim domu.
To niewielkie pudełko z kwestionariuszem – mówiła. – Trzeba go wypełnić, wpisać swoje dane osobowe, a także: kto jest osobą najbliższą w razie wypadku, czy jest się uczulonym, czy bierze się leki, na co i jak często. Pudełko należy trzymać w lodówce, na nią naklejamy naklejkę z informacją, że pudełko jest w środku. To wiadomość dla pogotowia ratunkowego na wypadek nieszczęścia. Zapraszamy do udogodnienia, jakim jest „Pudełko życia”, które dla swoich mieszkańców wprowadziło miasto Sopot.
Agnieszka Cysewska, dyrektor DPS oświadczyła, że jest to kolejne spotkanie tego typu.
Widujemy się systematycznie i będziemy to powtarzać – zapewniła dyrektor Cysewska. – Dzięki MOPS mamy w naszym Domu „Pudełka życia”, będziemy je rozdawać pamiętając o tym, że jest to bardzo ciekawe rozwiązanie. Z przyjemnością też zakomunikuję, że nasz dzielnicowy jest jednym z najpopularniejszych dzielnicowych w województwie pomorskim. Jest wyjątkowo otwarty na sprawy seniorów i chyba najbardziej znanym dzielnicowym w Sopocie. Tym bardziej dziękujemy, że znalazł pan dla nas czas. Współpracujmy! Policja, Straż Miejska, MOPS to są ważne dla nas instytucje i państwa obecność nie tylko daje nam wiedzę, ale i poczucie bezpieczeństwa.
Spotkania z seniorami cyklicznie organizuje KMP – powiedział asp. szt. Radosław Mykita, dzielnicowy KMP w Sopocie. – Jako dzielnicowy staram się bywać u seniorów częściej, przynajmniej raz w miesiącu, w zależności od tego, jakie są potrzeby. Mam specyficzny rejon, wiekowo 80+. Dzielnicowym jestem tutaj 12 lat. Moja rola polega na tym, żeby przyjść i porozmawiać. Ludzie dzisiaj nie kontaktują się ze sobą, dlatego istotna jest komunikacja z seniorem, który często jest samotny. Ważna jest współpraca między sąsiadami. Pomagajcie sobie i zapraszajcie dzielnicowych do siebie, bo to jest nasza rola. Ja z chęcią przyjdę, potowarzyszę. Dzielnicowy ma być pierwszym kontaktem z policją. Lepiej łagodzić konflikty sąsiedzkie, niż interweniować.
Spotkanie seniorów z policjantami oraz pracownikami MOPS odbyło się 20 sierpnia o godz. 11 w Domu Pomocy Społecznej w Sopocie przy ulicy Mickiewicza 49.
W dniu 20 sierpnia 2019r. mieszkańcy naszego Domu wybrali się na spacer w okolice sopockiego mola i plaży. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w ogródku przy Muzeum Sopotu, gdzie relaksowały nas promienie sierpniowego słońca i przyjemny szum morza w oddali. Wróciliśmy pełni wrażeń i dobrych humorów.
Pod okiem doświadczonych fizjoterapeutek czasem prowadzi gimnastykę. W ramach wolontariatu dba o kondycje seniorów z sopockiego DPS.
Jak robi kot? Przeciąga się, o tak – pokazuje Vasylyna Vets, wolontariuszka z sopockiego DPS. – A jak chodzi bocian? O tak, wyciąga swoje chude nogi. I teraz wyciągamy nogi, jak bocian.
Vasylyna prowadzi właśnie gimnastykę dla chorych na Alzheimera
To nietypowi pacjenci – wyjaśnia wolontariuszka. – Potrzebują szczególnej uwagi ze strony fizjoterapeuty. Każde ćwiczenie musi być dopasowane do poziomu intelektualnego ćwiczącego.
W Polsce Vasylyna jest od 2015 roku. Skończyła studia fizjoterapii we Lwowie. Wolontariuszką w sopockim DPS jest od dwóch lat. Pomaga tu także w dbaniu o kondycję sprawnych umysłowo mieszkańców.
Gimnastyka dla seniorów, szczególnie w zróżnicowanej grupie, np. składającej się z mieszkańców bardziej i mniej sprawnych ruchowo, polega raczej na ogólnej poprawie ich kondycji – opowiada Vets. – Jednocześnie powinna być zróżnicowana i dostosowana do możliwości każdego ćwiczącego. Na każdego trzeba też indywidualnie zwracać uwagę, pokazywać, jak ma ćwiczyć i utrzymać właściwe tempo.
Jak sama mówi, podczas gimnastyki szczególną uwagę zwraca na to, by u podopiecznych uruchomić mięśnie, które u seniorów słabiej pracują. Nierzadko ćwiczenia prowadzone są w pozycji siedzącej; to ułatwia seniorom zadanie.
Jednak nie tylko dbanie o stan ciała w gimnastyce jest istotny. Trzeba tez być czujnym w kwestii umysłu.
Na pewno w tego typu grupach nie można – jak w zdrowych i młodych wiekowo – dawać kogoś za przykład i mówić: „Proszę zobaczyć, jak pani Stenia wykonuje ćwiczenie” – opowiada Vets. – Tu trzeba motywować i zachęcać inaczej, czyli zapraszać do spróbowania, bo to już jest sukces i chwalić za każdy zryw ciała. Podawanie przykładów w postaci konkretnej osoby może sprawić innym przykrość.
Vasylyna została wolontariuszką, ponieważ obecnie w ten sposób może wykorzystać swoje umiejętności. Wcześniej w Polsce bywała turystycznie. Ma sentyment do Polski, ponieważ obie jej babcie pochodzą z naszego kraju.
Vasylyna swoją przyszłość wiąże z fizjoterapią, dlatego od października ponownie idzie na studia fizjoterapeutyczne.
Dzięki wolontariatowi w DPS poszerzyłam zakres wiedzy na temat fizjoterapii, ale także chorób demencyjnych i sposobów wykonywania gimnastyki z tymi chorymi – mówi Vasylyna. – Poznaję tu ciekawe historie ludzi, poszerzam swój zakres wiedzy i znajomość języka. Cieszę się, że znalazłam tu swoje miejsce.
Dnia 14 sierpnia 2019r. odbyła się Msza z okazji uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W Domu Pomocy Społecznej mszę odprawił ks. proboszcz Krzysztof Rybka. Uroczystość uświetnił zespół Galicia Folk Band.
Wraz z seniorami z DPS postanowiliśmy pojechać na wycieczkę.
Wybraliśmy się do ogrodu zoologicznego w Gdańsku.
Jedni czekali na lokomotywę siedząc na ławce…
…a drudzy oglądali fokę.
Foka chętnie pozowała do zdjęć.
Tak jak żółwie mieszkające tuż obok.
W końcu nadjechała wyczekana przez wszystkich lokomotywa.
Podczas podróży odwiedziliśmy rodzinę kangurów…
…podziwialiśmy zebry i wiele innych zwierząt.
Niektóre zwierzaki niechętnie pozowały do zdjęć…
…ale były też takie, które pilnowały, aby obejrzano je z każdej strony.
Trafiliśmy akurat na porę karmienia.
Gdy jedne zwierzaki jadły…
…drugie wylegiwały się na słońcu.
Chętny do zdjęć był także słoń.
Pod koniec wycieczki podziwialiśmy widoki prawie, jak znad Niagary…
…i prawdziwe flamingi, bynajmniej nie dmuchane.
W dniu 08 sierpnia 2019r. wybraliśmy się do Gdańska na spacer do Parku Reagana . Przelotny deszcz, który przywitał nas w Gdańsku, nie popsuł naszych dobrych nastrojów. Śpiewami przepędziliśmy chmury i spacer kontynuowaliśmy w wyśmienitych humorach.
W sopockim Domu Pomocy Społecznej (DPS) trwają warsztaty przygotowujące seniorów do spektaklu „Humoreski. Teatr przez wielkie RRRR”.
– To kompilacja tekstów Szekspira, Afanasjewa i tego, co nasi seniorzy wypracują podczas warsztatów – mówi Tomasz Kaczorowski, reżyser teatralny, dramatopisarz i edukator. – To spotkanie z teatrem pod każdym kątem, zarówno rozgrzewki aktorskiej, przygotowywania scenografii, przeżywania emocji, jak i dokładania intencji do tekstu. Tekstu, który – teoretycznie – nie niesie tych samych znaczeń kiedy dostanie się pewne zadanie aktorskie. W rezultacie seniorzy poznają teatr od każdej strony na tyle, żeby dla nich była to przyjemność i coś rozwijającego.
Warsztaty trwają od początku lipca, a premiera przewidywana jest na 10 września. Spektakl odbędzie się w „Teatrze na Plaży” w Sopocie. Pierwszy miesiąc prac polegał na poznaniu warsztatu aktorskiego. Obecnie w przygotowaniach do spektaklu bierze udział 10 osób.
Dorota Plenkiewicz, uczestniczka Dziennego Domu Pobytu (DDP) – w warsztatach teatralnych uczestniczy czwarty rok z rzędu.
– Pierwszy raz to był stres – wspomina aktorka-seniorka. – Na początku siedziałam jak na szpilkach, potem w garderobie było już łatwiej, a kiedy weszłam na scenę zaczęłam mówić, jak gdyby nigdy nic. Najprzyjemniejszą częścią prób jest praca, lubię dostawać role, lubię śpiewać i tańczyć. Mogłabym występować na scenie. Dobrze być artystką.
Maria Lencka z DDP, w przygotowaniach teatralnych również bierze udział czwarty rok z rzędu.
– Lubię teatr i jeśli mam możliwość to chodzę na przedstawienia – opowiada. – Teraz jestem z drugiej strony i jest to trochę stresujące, choć mniej, niż ostatnio. Wtedy musiałam uczyć się roli na pamięć, teraz czytamy odpowiednio intonując i jest łatwiej. Najprzyjemniejsza w tym wszystkim jest praca w grupie. Pod odpowiednim kierunkiem zawsze to wychodzi.
– Zawsze jest też trema – twierdzi Tomasz Kaczorowski. – Niektórzy stresują się bardziej, ale są też tacy którzy w warsztatach teatralnych w DPS biorą udział już po raz kolejny. Pierwszym naszym spektaklem w DPS był „Biurowiec” Afanasjewa, drugi to „Balladyna”. Później było słuchowisko „W strasznym zamczysku”. Teraz mamy nasze „Humoreski”. Dla mnie to międzypokoleniowe spotkanie, wymiana doświadczeń. Ja daję seniorom coś, czego jeszcze nie robili, czyli teatr, a oni dają mi dużo swojej życzliwości. Łączymy te nasze doświadczenia po to, żeby się spotkać na scenie.
Po poznaniu warsztatu aktorskiego, aktorzy-seniorzy poznają warstwę scenograficzną, czyli wzbogacają wizualnie swój spektakl.
– Naszym głównym celem jest, aby seniorzy byli świadomi budowania scenografii, żeby byli za nią odpowiedzialni – mówi Agnieszka Wielewska, malarka i scenografka. – Staramy się ich wciągnąć w każdy etap prac, zarówno w tworzenie plakatu czy zaproszeń, jak i kostiumów. Seniorzy stworzą też własne lalki cieniowe, narysowali także niektóre elementy potrzebne do animacji. Głównie chcemy, aby mieli świadomość tworzenia i pracowali koncepcyjnie. Ciekawostką jest to, że głównie ci, którzy mówią, że nie mają talentu – tworzą najciekawsze prace. Dla mnie ta lekkość jest niesamowitą inspiracją.
Krystyna Blok z DDP, w profesjonalnych przygotowaniach teatralnych bierze udział pierwszy raz w życiu. Wcześniej występowała tylko w szkolnym teatrzyku.
– Miło jest usłyszeć w każdej osobie inną nutę, obserwować przeniesienie się w przestrzeń teatralną narzuconą przez autora sztuki, np. Afanasjewa – twierdzi Krystyna Blok. – Mamy tu świetne humoreski i przeciwstawnego Hamleta, niepowtarzalnego i ponadczasowego. Dobrze też czuję się w roli aktorki; kiedyś pisałam poezje do szuflady i coś we mnie zostało. Pan Tomasz z każdego z nas wyciąga właściwe umiejętności i nad nimi pracuje. Jestem dumna z tego występu, a poza tym teatr to dobra rozrywka. Każdy chce coś z siebie dać, nawet w podeszłym wieku.
Rok 2019, zgodnie z uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, ustanowiony został Rokiem Stanisława Moniuszki. Również sopocki Dom Pomocy Społecznej przyłączył się do rocznicowych obchodów popularyzując twórczość kompozytora.
Mieszkańcy Domu usłyszeli utwory w wykonaniu Mai Laury Jaryczewskiej, studentki instrumentalistyki jazzowo-fortepianowej Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki W Gdańsku. Jaryczewska zagrała m.in. takie utwory, jak „Walc nr 2”, „Walc nr 1”, „Serce moje”, Pielgrzym” czy Złota rybka”.
Dorobek kompozytorski Stanisława Moniuszki, składający się z oper, pieśni, kantat, utworów religijnych, symfonicznych, kameralnych i solowych, a także operetek, baletów i muzyki do dramatów, imponuje różnorodnością, bogactwem melodycznym i głębokim zakorzenieniem w narodowej tradycji muzycznej. Jego twórczość operowa i pieśniarska stanowi trzon polskiego repertuaru wokalnego i niejednokrotnie jest osią zainteresowań artystycznych najwybitniejszych polskich śpiewaków.
Był twórcą „Śpiewnika domowego” obejmującego ponad 200 pieśni. Określenie „domowy” miało głębsze znaczenie, aby uniknąć rosyjskiej cenzury, w zawoalowany sposób, podkreślało narodowy charakter zawartych w śpiewniku pieśni.
Kompozytor w swej twórczości chętnie sięgał do elementów folkloru i ludowych obyczajów. Nadawanie utworom lokalnego kolorytu poprzez odwoływanie się w nich do tradycji i muzyki ludowej wpłynęło na popularność zakładanych ówcześnie tzw. szkół narodowych, czyli grup kompozytorów jednej narodowości tworzących muzykę opartą na elementach własnej kultury – tradycyjnych melodiach, rytmach tańców narodowych i z tekstem w języku ojczystym.
Stanisław Moniuszko był wzorem patrioty i – jak pisał w 1921 roku badacz jego twórczości Zdzisław Jachimecki – „krew z krwi i kość z kości Polakiem”. Utwory kompozytora, jego wielkie opery takie jak „Halka” i „Straszny dwór”, dotykające sedna idiomu polskości – zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej – do dziś stanowią inspirację dla wielu artystów, a w czasach jemu współczesnych tworzyły paletę barw, za pomocą której Polacy odmalowywali najpiękniejsze odcienie patriotycznych uczuć i narodowej tożsamości. Był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego – organizacji, której roli w rozwoju polskiej kultury muzycznej nie sposób przecenić, a która dziś nosi imię tego wyjątkowego artysty.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o szczególnym znaczeniu twórczości kompozytora, oddając hołd tej wybitnej postaci, ustanowił rok 2019 Rokiem Stanisława Moniuszki.
,,O mój rozmarynie”, „Warszawo ma”, „Warszawskie dzieci idziemy w bój!”. Te i inne piosenki usłyszeli mieszkańcy naszego Domu podczas obchodów 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Recytowano wiersze, oglądano patriotyczne filmy i wspominano czasy II wojny światowej.
Miałem 19 lat, gdy wybuchło powstanie – wspomina Eugeniusz Borkowski pseudonim „Żbik”, mieszkaniec sopockiego DPS. – Byłem w AK i wysłano nas w świętokrzyskie. O wybuchu powstania dowiedzieliśmy się siedząc w lasach. Wyruszyliśmy na pomoc, szliśmy nocami. Byliśmy już pod Skierniewicami, gdy przyszedł rozkaz z Londynu: mamy się wycofać, wrócić do lasu. Wróciliśmy. Rozkaz to rozkaz, ale było nam ciężko.
Mieszkańcy sopockiego DPS usłyszeli piosenki w wykonaniu Magdaleny Szulc.
Na co dzień zajmuję się obsługą sekretariatu, ale w tym wyjątkowym dniu chciałam dać coś z siebie i chociaż zaśpiewać – mówi Magdalena Szulc. – Czułam potrzebę, żeby oddać hołd ludziom walczącym w powstaniu, tym bardziej, że część naszych mieszkańców pamięta II wojnę światową i takie występy ich wzruszają. Poza tym lubię historię i jako młode pokolenie chcę kultywować tradycje.
Program przygotowały instruktorki terapii zajęciowej Magdalena Poraj-Górska i Ewa Rodziewicz.
Specjalnie wybierałyśmy piosenki znane i lubiane, które pobudzają wspomnienia naszych mieszkańców – mówi Poraj-Górska. – Ważne też było przeczytanie wierszy młodzieży która obecnie na forach internetowych pisze o powstaniu. Chciałyśmy w ten sposób pokazać naszym seniorom, jak młodzież 75 lat później reaguje na to wydarzenie. Nie kłócą się, czy było warto, ale doceniają, że młodzi ludzie poszli walczyć za ojczyznę. Ważne było też, aby wydarzenie miało charakter nie tyle apelu, co uroczystego spektaklu.
Martyna napisała piękny wiersz o Powstańcach Warszawskich – oto on
„Z wolą walki w sercu, światłem lśniącym nawet w cieniu,
z biało-czerwoną opaską, wyeksponowaną na ramieniu..
Szedł powstaniec dumnie ku swojemu przeznaczeniu.
Głowę trzymał wysoko, wzrok skierowany przed siebie,
tyle nadziei i wiary, w człowieku nic nie pogrzebie.
Mogli go gnębić, karać obrzucać obelgami,
jednak on swej ojczyzny żadnym czynem nie splamił.
Wrogie spojrzenia nieprzyjaciół tego się właśnie lękały,
widząc że za Polskę gotów ginąć naród cały.
Szedł mały chłopiec ulicą hełm mu spadał na oczy,
nie zaznawszy jeszcze życia, po wolność śmiało kroczył.
Krzyk matki, zgliszcza ruiny,
w kieszeni pomięte zdjęcie rodziny.
Choć wielki smutek nie przestawał mu doskwierać,
szeptał: „za innych ludzi warto umierać..”.
Widząc stosy ciał, ludzi co się snuli,
usłyszał nagle świst pędzącej kuli.
Ucałował ziemię, ostatni raz,
czując bezkresu nadchodzący czas.
Uśmiechnął się jeszcze gdy śmierć w objęcia go wzięła,
ostatnim tchnieniem krzyknął: „Jeszcze Polska nie zginęła!”
Ileż było nadziei w każdym z tych wielkich ludzi,
niechaj wspomnienie ich odwagi żar w Waszym sercu rozbudzi.
Każde powstanie każda walka nawet jeśli z góry przegrana,
to dla nas poświęcenie i rzeka krwi przelana.
Byśmy mogli kochać, żyć,
i człowiekiem WOLNYM być.
Winniśmy im pamięć i wdzięczność szczerą,
CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM!
Wiersz Dominiki, który ujmuje za serce
„Siedemdziesiąt pięć lat minęło,
jak niewinni ludzie ginęli.
Walczyli o wolność i dobre życie,
Narażali się na strzały, wybuchy oraz bicie.
Już tylko garstka Ich po tym świecie chodzi,
okażmy Im szacunek , My ludzie młodzi.
Jesteście dla Nas bohaterami,
a nie tylko zwykłymi żołnierzami.
Pamięć o poległych na zawsze jest w Nas,
uczymy Nasze dzieci by tez pamiętały o Was.
Patrioci w tym kraju są, byli i będą,
Nie ważne ile razy będzie ktoś ich opluwał swoja gębą.
Nie damy Waszych nazwisk splamić oszczerstwami,
już wiemy jak sobie radzić ze zdrajcami.”
Daliście Nam piękną lekcje miłości,
do Ojczyzny, Boga, Honoru i wolności.
Z całego serca Wam dziękujemy,
w godzinę „W” hołd oddajemy.
30.07.2019r Mieszkańcy naszego Domu Pomocy Społecznej w Sopocie odbyli wycieczkę w piękną okolicę mola Orłowskiego. Spacer był powiązany ze zwiedzaniem muzeum Stefana Żeromskiego w Gdyni.
Darmowe siłownie pod chmurką znajdziemy w całym Sopocie. W parkach i na skwerkach skorzystamy z urządzeń, które pomogą nam zachować dobrą kondycję. Tym razem ćwiczenia na siłowni zewnętrznej, specjalnie dla seniorów poprowadziły fizjoterapeutki Domu Pomocy Społecznej w Sopocie.
– Zaczęłyśmy rozgrzewką – mówi Marta Sielawa, fizjoterapeutka DPS. – W tym celu wykorzystałam ćwiczenia które rozruszały nadgarstki, łokcie, biodra i kręgosłup. Do treningu wykorzystałyśmy sprzęty siłowni zewnętrznej tj: orbitrek, rowerek, wahadło, twister, wioślarz, wyciąg górny i dolny, poręcze do rozciągania i koła Tai Chi.
Uczestnicy ćwiczyli na poszczególnych urządzeniach rotacyjnie, zmieniając się po każdej serii.
– Orbitrek posłużył nam do wzmacniania kończyn górnych i dolnych – mówi Karolina Bieszk, fizjoterapeutka DPS. – Poprzez naprzemienne ruchy rąk i nóg angażujemy mięśnie pośladkowe, czy czworogłowe uda. Na rowerku wzmacniamy głównie brzuch i kręgosłup oraz siłę mięśniową kończyn dolnych. Wahadło posłużyło nam do wzmocnienia oraz stabilizacji stawów biodrowych.
Kolejnym urządzeniem wykorzystanym w ćwiczeniach na siłowni zewnętrznej był twister.
Służy on wzmacnianiu mięśni brzucha i sprzyja szczupłej talii – twierdzi Sielawa. – Ogólną wydolność organizmu poprawia urządzenie o nazwie wioślarz. Poprzez zaangażowanie mięśni całego ciała poprawiamy wydolność oddechowo-krążeniową. Dla seniorów polecamy także ćwiczenia na wyciągu górnym i dolnym. Wzmacniamy w ten sposób mięśnie klatki piersiowej.
Na poręczach do rozciągania seniorzy pracowali nad koordynację ruchową.
– Ciekawym urządzeniem jest koło Tai Chi – twierdzi Bieszk. – Ułatwia ono zachowanie ruchomości w stawach barkowych, łokciowych i nadgarstkowych.
Wszystkie ćwiczenia wykonane na siłowni zewnętrznej przeciwdziałają obniżaniu sprawności fizycznej osób starszych bądź utrzymują ją na stałym poziomie.
– Poprawiają koordynację ruchową, wspomagają procesy rehabilitacyjne ale także aktywizują towarzysko – twierdzą fizjoterapeutki. – Ale przede wszystkim siłownie zewnętrzne zapewniają odpowiedni sprzęt pozwalający na ćwiczenia bez nadmiernego obciążenia. Bezpieczeństwo jest najważniejsze, dlatego zanim zaczniemy ćwiczyć przeczytajmy instrukcję obsługi dostępną na siłowni i używajmy urządzeń zgodnie z wytycznymi.
W programie było śpiewanie na żywo, loteria fantowa oraz chleb ze smalcem i ogórkiem. Mowa o kiermaszu odpustowym, który z okazji dnia św. Anny odbył się w Domu Pomocy Społecznej „MORS” w Stegnie.
To jedno z kilku cyklicznych wydarzeń – wyjaśnia Henryk Kucwaj, pracownik kulturalno-oświatowy DPS MORS. – W związku z tym, że nasza kaplica nosi imię św. Anny, to 26 lipca organizujemy z tej okazji odpust. Zawsze zapraszamy na niego zaprzyjaźnione DPS-y, aby mogły się zaprezentować ze swoją działalnością.
Podczas pikniku, oprócz słuchania piosenek w wykonaniu pana Henryka, kto chciał mógł opowiedzieć dowcip. Wystawcy z kolei mogli liczyć na doskonałą lokalizację DPS MORS.
Idący nad morze wczasowicze mogli popatrzeć na zaprezentowane rękodzieło i dowiedzieć się, że DPS to nie tylko miejsce do mieszkania, ale też centrum działań dla jego mieszkańców – wyjaśnia pan Henryk.
Dlatego na stoiskach rozstawionych przed Domem Pomocy Społecznej w Stegnie można było kupić ręcznie wykonane drobiazgi, od maskotek po skrzyneczki czy świeczniki zrobione metodą decoupage. Nie zabrakło też prac z morskim akcentem, zawierających muszelki, elementy makramy czy wizerunek latarni morskiej.
Zdaniem Marii Pawłowskiej, dyrektor DPS MORS, jednym z celów placówki jest integracja między Domami Pomocy Społecznej.
Tę integrację co roku rozpoczynamy Piknikiem Rodzinnym, poźniej jest Noc Świętojańska, odpust, Święto Pieczonego Ziemniaka i Andrzejki – wylicza. – Piknik odpustowy jest największą uroczystością i skupia ok. 20 Domów. Zazwyczaj zapraszamy naszych gości na stoiska prezentujące prace z terapii zajęciowych. To forma integracji ale także spędzenia wolnego czasu; blisko jest plaża i morze. Wszystkie nasze uroczystości są o innym charakterze, każde ma inne przesłanie. Co istotne, przygotowują je pracownicy, ale angażują się mieszkańcy. To dla nich także ważne wydarzenie.
Na pikniku w Stegnie nie zabrakło także pracowników i mieszkańców z DPS w Sopocie.
Jest to na pewno integracja mieszkańców różnych Domów Pomocy Społecznej, a dla mnie jako kierownika Dziennego Domu Pomocy, okazja do poznania nowych technik artystycznych stosowanych w terapii zajęciowej, poznania organizacji innego DPS-u i form wsparcia jakie oferuje swoim mieszkańcom i uczestnikom turnusów rehabilitacyjnych oraz – oczywiście – nawiązanie nowych relacji zawodowych.
Dla Krystyny Blok uczestniczki Dziennego Domu Pobytu w Sopocie, taki wyjazd to okazja do oderwania się od codzienności.
Po raz pierwszy byłam na takim wspaniałym zgromadzeniu mieszkańców DPS-ów – opowiada pani Krystyna. – Byli tam ludzie z ogromnymi talentami, pokupowałam więc na ich stoiskach drobiazgi dla córek wiedząc, że moje dzieci doceniają rzemiosło i rękodzieło. Widziałam, że w tych pracach jest ogrom uczucia. Poza tym nie zabrakło muzyki, ciasta, kawy i pięknej pogody. Dla mnie była to przygoda i pierwszy od dłuższego czasu prawdziwy relaks.
Dlaczego warto integrować się z innymi Domami Pomocy Społecznej?
Największą wartością spotkań z innymi grupami seniorów jest oczywiście integracja – twierdzi Agnieszka Cysewska, dyrektor DPS w Sopocie. – Pracując z osobami starszymi często spotykamy się z ich niechęcią do wyjścia z domu. Seniorzy zamykają się w swojej bezpiecznej przestrzeni, może trochę się boja. Samotność w dłuższym okresie jest niedobra, niezdrowa, frustrująca. Rozwijają się czarne myśli, choroby. I stąd nasza (DPS-owa) ochota do przyjmowania zaproszeń i odwiedzanie zaprzyjaźnionych domów. Takie spotkania to mnóstwo śpiewu, tańca, prezentacji własnych umiejętności np. prac artystycznych tj. decoupage, czy witraże. Ale okazuje się, że w czasie takich spotkań wystarczy bierne uczestnictwo: jedzenie ciasta, picie kawy, obecność na zabawie. Wystarczy ochota do bycia z ludźmi, do zaangażowania się w towarzystwo, pokazanie: lubię was, jestem z wami i dlatego tu jestem.
Poszerzanie horyzontów, edukacja kulturalna i aktywizacja osób starszych. To założenia które realizuje sopocki Dom Pomocy Społecznej wraz z Muzeum Sopotu.
Tym razem mieszkańcy sopockiego DPS wybrali się na promocję książki „Od Wileńszczyzny do Berlina”. Jej autorka, Irena Bołądź-Gutsch, spotkała się z gośćmi, aby opowiedzieć o swoim życiu i historii rodziny Bołądź. Spotkanie poprowadziła Dagmara Sypniewska-Skwara, z-ca dyrektora Muzeum Sopotu.
To książka dla wszystkich, dla osób dorosłych, ale także młodzieży – mówi Sypniewska-Skwara. – Można się z niej dowiedzieć o losach Polaków mieszkających przed wojną na terenach należących do Polski – w okolicach Wilna – i o tym, co działo się z nimi w czasie wojny. Część książki opowiedziana jest oczyma małej Irki, która w momencie wybuchu wojny miała 6 lat.
Publikacja opowiada o losach rodziny Bołądź i swój początek ma w 1935 roku w Ejszyszkach na Wileńszczyźnie. Dalej autorka prowadzi nas przez Wilno, Jurszyszki, Bołądź. Lidę i Naczę, począwszy od wybuchu II wojny światowej do roku 1978 roku.
Ta książka jest wartościowa, ponieważ jest prawdziwa – tak po wielowątkowych wspomnieniach w trakcie promocji książki podsumowała ją krótko Irena Bołądź-Gutsch.
Podczas promocji książki sporą część widowni zajęli mieszkańcy sopockiego DPS, którzy przez Muzeum Sopotu regularnie zapraszani są na wykłady, czy promocje książek. Muzeum Sopotu jest także częstym gościem u mieszkańców DPS.
Nie tylko zapraszamy seniorów do udziału w organizowanych przez nas wydarzeniach, ale często przygotowujemy atrakcje specjalnie dla nich – mówi Karolina Babicz – Kaczmarek, dyrektor Muzeum Sopotu. – I tak np. w ramach mobilnego muzeum przygotowaliśmy projekt dla tych, którzy nie mogą przyjechać do nas. To my jeździmy do DPS z wykładami, różnego rodzaju projektami, czy wystawami i ta współpraca trwa już dobre kilka lat. Bardzo sobie ją cenimy, nie tylko dlatego, że możemy w ten sposób zaprezentować ofertę muzeum, ale też dużo z tych spotkań czerpiemy. Muzeum Sopotu od wielu lat organizuje projekt „Sopocianie” w którym seniorzy biorą bardzo aktywny udział dzieląc się swoimi wspomnieniami Dlatego z jednej strony są aktywnymi uczestnikami naszych projektów, a z drugiej strony to my czerpiemy z ich doświadczenia i wiedzy. To jest korzyść obopólna.
Po raz kolejny spotkaliśmy się w Muzeum Sopotu – opowiada Agnieszka Cysewska, dyrektor sopockiego Domu Pomocy Społecznej. – Bardzo lubimy te spotkania, ponieważ muzeum poza prezentowaniem nam historii miasta czy różnych organizacji, opiekuje się także indywidualnymi historiami zwykłych Sopocian. W naszym domu mieszkają ludzie, którzy byli ofiarami wysiedleń, którzy przekraczali granice Bugu aby zamieszkać w nowych miejscach, w Toruniu czy Sopocie. Mamy mieszkańców dla których promocja książki „Od Wileńszczyzny do Berlina” była powrotem do ich własnej historii. Wielu z nich przeżyło te wydarzenia; podczas II wojny światowej uciekali z rodzinami ze swoich domów. Zakorzenili się w Sopocie, potem całe życie działali czy pracowali na rzecz miasta. Powrót do tej historii to emocje, duże przeżycie, czasem łezka w oku. Ale warto być w grupie osób mających podobne doświadczenia, wiedzieć że w tych trudnych momentach nie jesteśmy sami.
Irena Bołądź-Gutsch – urodzona 25.01.1933 r. w Leforest we Francji. W 1935 r. wraz z rodzicami i siostrą wróciła na Wileńszczyznę i zamieszkała w Ejszyszkach. Po zakończeniu II wojny światowej przeniosła się z rodziną do Torunia. Absolwentka Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1965 r. uzyskała specjalizację z chorób wewnętrznych. W 1974 r. uzyskała drugą specjalizację, z medycyny ogólnej, a w 1978 r. – z zakresu gerontologii. Pracowała między innymi w Szpitalu Wojewódzkim w Gdańsku, Przychodni Medycznej w Sobieszewie, na Pogotowiu Ratunkowym w Sopocie i w Przychodni Specjalistycznej w Gdyni. Od 1958 r. mieszkanka Sopotu. W 1962 r. wyszła za mąż, małżeństwo dochowało się córki. W 1978 r. wyjechała z rodziną na stałe do Hanoweru. Obecnie mieszka w Berlinie. Co roku odwiedza Sopot.
Promocja książki „Od Wileńszczyzny do Berlina” Ireny Bołądź-Gutsch, odbyła się w środę 24 lipca o godz. 11.00 w Muzeum Sopotu.
